Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ


Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Μπορεί η επιστήμη να απαντήσει στην ερώτηση«Γιατί»;


Η ανάπτυξη της επιστήμης  συχνά παρουσιάζεται ως σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και θρησκείας,σύγκρουση ανάμεσα στο φυσικό και το υπερφυσικό. Αλλά ήταν εξίσου μια σύγκρουση , αν όχι περισσότερο, με τις  Αριστοτελικές έννοιες: μια αλλαγή από την έμφαση του Αριστοτέλη σχετικά με το «γιατί»των όντων ,στο   κυρίαρχο ρόλο του « πώς». Για να γίνει το «πώς»η επικρατούσα τάση, η επιστήμη χρειάστηκε να ξεπεράσει την αντίσταση, πρώτα και κύρια, από το ακαδημαϊκό κατεστημένο και δευτερευόντως από την εκκλησία. Η αντίληψη των Ακαδημαϊκών της εποχής ότι προέχει η ανεύρεση του «γιατί», εκπροσωπούμενη από τους μαθητές του Αριστοτέλη και τη σχολαστική παράδοση, ήταν τουλάχιστον εξίσου ηχηρή στην καταδίκη του Γαλιλαίου  όπως και της Εκκλησίας.Ο Γαλιλαίος, ξεκινώντας από φοιτητής και για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, ήταν σε σύγκρουση με τους  Φυσικούς Φιλοσόφους. (Τους οποίους δεν θα τους αποκαλούσαμε επιστήμονες με τη σημερινή σημασία).Η διαμάχη του με την εκκλησία ήταν κυρίως προς το τέλος της καριέρας του, αφού ήταν πενήντα ετών και πιο σοβαρά, όταν ήταν σχεδόν εβδομήντα. Η ίδια η εκκλησία, ακόμη και σήμερα επικαλείται τις γνωμοδοτήσεις των Φυσικών Φιλοσόφων για να δικαιολογήσει την καταδίκη της  ιδέας ότι η γη κινείται. Στο τέλος η επιστήμη και οι διαδόχοι του Γαλιλαίου νίκησαν  και η Φυσική Φιλοσοφία του Αριστοτέλη ηττήθηκε:To γεωκεντρικό σύστημα,  με μια σταθερή γη,και ένα τέλειο ουρανό  (η κυκλική τροχιά των πλανητών τροχιών και η τέλεια σφαιρικοί πλανήτες),ανατράπηκε οριστικά με τη διατύπωση των νόμων  του Κέπλερ. Βέβαια υπάρχει η απορία γιατί οι φιλόσοφοι περνούν ακόμα τόσο πολύ χρόνο στη μελέτη του Αριστοτέλη; 
Ωστόσο, ο Αριστοτέλης είχε μερικές καλές ιδέες που δυστυχώς εγκαταλείφτηκαν. Μια τέτοια ιδέα, είναι η κατάταξη των αιτιών που δίνεται από τον Αριστοτέλη. Οι τέσσερις τύποι αιτιών που εντοπίστηκαν είναι η αρχική  ,η υλική,η αποτελεσματική και η αιτία του τελικού σκοπού. Πίστευε ότι οι τέσσερις αυτές αιτίες ήταν αναγκαίες και επαρκείς για να εξηγήσει οποιαδήποτε φαινόμενα. Η αρχική αιτία είναι το σχέδιο , η υλική αιτία είναι αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένο κάθε τι, η αποτελεσματική αιτία είναι το «πώς», και η τελική αιτία είναι το «γιατί». Στην οικοδόμηση ενός σπιτιού ,η αρχική  αιτία είναι ο σχεδιασμός και αποτελεί το πρώτο βήμα, η υλική αιτία είναι αυτό από το οποίο είναι κτισμένο  (το ξύλο, τούβλο, γυαλί, κλπ), οι αποτελεσματικές αιτίες είναι οι ξυλουργοί και τα εργαλεία τους , και η τελική αιτία είναι ο σκοπός για τον οποίο  κτίστηκε το σπίτι.
Ο Αριστοτέλης και οι οπαδοί του στην εποχή του  Μεσαίωνα έδωσαν έμφαση στην  τελική αιτία και τη καθαρή σκέψη. Η Επιστήμη καθιερώθηκε μόνο όταν η ανθρώπινη σκέψη απεγκλωβίστηκε από την τελική αιτία και την τυραννία του «γιατί». Η κινητήριος δύναμη για την επιστήμη ήταν η μετάβαση ,από την έμφαση στη καθαρή σκέψη και τη τελική αιτία (γιατί) και  επικεντρώθηκε σε παρατηρήσεις και την αποτελεσματική αιτία (πως) . Η επιστήμη έχει πλέον παραμερίσει την  Αριστοτελική έμφαση στο «γιατί» και μόνο η αποτελεσματική αιτία (πως) θεωρείται η αιτία με την έννοια του όρου  «αιτίας και αποτελέσματος" .
Όμως στις  ανθρώπινες δραστηριότητες και οι τέσσερις  τύποι των αιτιών είναι χρήσιμοι. Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε  τη περιπέτεια εξερεύνησης της Σελήνης . Η αρχική  αιτία ήταν ένα δεκαετές πρόγραμμα ,σχεδιασμένο και χρηματοδοτούμενο από τη κυβέρνηση της Αμερικής .Η υλική αιτία είναι τα διάφορα υλικά μέσα για τη κατασκευή των πυραύλων και των διαστημόπλοιων ,των μέσω επικοινωνίας και των στολών των αστροναυτών. Η αποτελεσματική  αιτία είναι οι άνθρωποι και οι μηχανές που έκαναν την  εργασία κατασκευής και πραγματοποίησαν το πρόγραμμα. Η τελική αιτία είναι ο σκοπός , όπως φαίνεται στις δηλώσεις του Κένεντυ πχ να πατήσει πρώτος Αμερικάνος στη Σελήνη, και φυσικά η εξερεύνηση του εδάφους της Σελήνης και τα συνακόλουθα συμπεράσματα.  Η χρησιμότητα της έννοιας τελική αιτία είναι καθοριστική για τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Τώρα, όταν πάμε από την ανθρώπινη δραστηριότητα στη δραστηριότητα των ζώων, χάνουμε την αρχική αιτία. Ας σκεφτούμε ένα πουλί κτίζει μια φωλιά. Η υλική αιτία είναι αυτό από το οποίο είναι κτισμένη η φωλιά, η αποτελεσματική  αιτία είναι το ίδιο το πουλί και η τελική αιτία είναι να παρέχει ένα ασφαλές μέρος για να μεγαλώσουν τα μικρά τoυ. Αλλά η αρχική αιτία δεν υπάρχει. Είναι αμφίβολο το πουλί να έχει ένα σχέδιο για τη φωλιά.Μάλλον η φωλιά  κτίστηκε ως αποτέλεσμα των ενστικτωδών ενεργειών που προκαλούνται από την αποτελεσματική αιτία.
Μια παρόμοια ανάλυση υπάρχει και για απλούστερους οργανισμούς. Μια πρόσφατη μελέτη της ζύμης έδειξε γιατί  (με την έννοια της τελικής αιτίας) κύτταρα ζύμης δημιουργούν ομάδες κυττάρων :Η εξήγηση είναι για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα της εξόρυξης θρεπτικών ουσιών από το περιβάλλον. Έτσι, στην αντιμετώπιση των ανθρώπων, των ζώων ή ακόμα και οι δραστηριότητες της μαγιάς , η επιστήμη μπορεί και απαντά το γιατί ή σε ερωτήσεις τελικής  αιτίας. Στην περίπτωση της ζύμης η αποτελεσματική  αιτία θα είναι η μέθοδος των κυττάρων μαγιάς που χρησιμοποιείται για να κάνει τη σύνδεση και η υλική αιτία   οι ουσίες που χρησιμοποιούνται για τη συγκόλληση.
Όταν πηγαίνουμε από το έμψυχο στα  άψυχα χάνουμε, εκτός από την αρχική αιτία,και τη  τελική αιτία. Ο Αριστοτέλης εξήγησε την πτώση αντικειμένων από την άποψη της τελικής αιτίας :Σύμφωνα με αυτήν  τα αντικείμενα θέλουν να είναι στη φυσική θέση τους που είναι στο κέντρο του σύμπαντος, το οποίο  ο Αριστοτέλης πίστευε ότι ήταν το κέντρο της γης.Ο λόγος που επιταχύνονται  καθώς πέφτουν είναι ότι είναι  περιχαρή που  πλησιάζουν στη  φυσική   θέση τους!!!!! . Ο Νεύτωνας, αντίθετα, πρότεινε  ως αποτελεσματική αιτία: τη βαρύτητα. Δεν ήταν ο στόχος, δηλαδή η τελική αιτία, μόνο μια αποτελεσματική αιτία. Ένα ποτάμι δεν ρέει με στόχο να φτάσει τη θάλασσα, αλλά  πάει όπου η βαρύτητα το τραβά. Ομοίως με την εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής, δεν έχει κάποιο σκοπό, αλλά μόνο πηγαίνει όπου η φυσική επιλογή την κατευθύνει. Αυτό φρικάρει   εκείνους τους ανθρώπους που επιμένουν στην αρχική  και τελική αιτία των φαινομένων. Με μεγάλη εφευρετικότητα,  έχουν προσπαθήσει να διορθώσουν  την κατάσταση, προτείνοντας ως αρχική  και τελική αιτία: την ευφυή σχεδίαση και τη θεϊστική εξέλιξη, αντίστοιχα.Ο ευφυής σχεδιασμός ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον κάποιες από τις δομές που βρέθηκαν στους ζωντανούς οργανισμούς είναι το αποτέλεσμα της ευφυούς σχεδιασμού από έναν εξωτερικό παράγοντα και δεν είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής, ενώ στη  θεϊστική εξέλιξη ότι η εξέλιξη αυτή ελέγχεται από τον Θεό να παράγει Homo Sapiens . Στις σκέψεις αυτές δεν υπάρχει η χρησιμότητα της εξέλιξης ώστε με βάση αυτή να προβλεφθεί μια μελλοντική μορφή οργανισμού. Ως εκ τούτου, δεν έχουν θέση στην επιστήμη. Είναι αυτή η έλλειψη χρησιμότητας και όχι ο ρόλος του υπερφυσικού παράγοντα που οδηγεί στην απόρριψή τους ως επιστήμη.
 Συνοψίζοντας : Για τις δραστηριότητες των ζωντανών  οργανισμών, η επιστήμη μπορεί και απαντά στο ερώτημα «γιατί»και εκχωρεί μια τελική αιτία. Ωστόσο, για τα μη έμβια όντα η επιστήμη δεν έχει βρει ότι η τελική  αιτία είναι ιδέα χρήσιμη  και την έχει περιορίσει  στην απλότητα και την οικονομία . Ο Αριστοτέλης, οι οπαδοί και οι μαθητές του έκαναν το λάθος του ανθρωπομορφισμού της φύσης και απέδωσαν σε  αυτήν αιτίες που είναι κατάλληλες μόνο για τον άνθρωπο ή, στην καλύτερη περίπτωση, τα ζωντανά πλάσματα.
Πηγή :www.quantumdiaries.οrg
Εικόνα:(Galileo Galilei 1564 –  1642)  Ιταλός αστρονόμοςφιλόσοφος και φυσικός.


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Kαθιερωμένο Μοντέλο-Σωματίδιο Higgs


 H ύλη στο σύμπαν από την πιο απλή  μορφή της  έως και την πιο σύνθετη των πλανητών,του Ήλιου,των αστεριών ,των γαλαξιών υπήρξε αντικείμενο παρατηρήσεων ερευνών ,πειραματισμών από την εποχή των  αλχημιστών ,των αστρολόγων  ,της ανάπτυξης των  θρησκειών ,που βασίζονταν στη Μεταφυσική εξήγηση της δημιουργίας της ύλης μέχρι την σημερινή εποχή των αστροφυσικών που βασίζονται στις  αντιλήψεις των προσωκρατικών φιλοσόφων ότι μόνο με τη λογική μπορεί να ερευνήσεις τo κόσμο.
Η Φυσική των υψηλών ενεργειών προσπαθεί να μπει στα χωράφια της μεταφυσικής και να εξηγήσει με επιστημονικό τρόπο τη δημιουργία του κόσμου.
Τα βασικά ερωτήματα που σχετίζονται με την ύλη  είναι:
 α)Ποια είναι δομή της  ύλης
β)Πως συγκροτήθηκε  η ύλη σε σύνθετες δομές από απλά σωματίδια .
γ)Πως δημιουργήθηκε η μάζα  των υλικών σωμάτων.
Το σύνολο των επιστημονικών απαντήσεων στα παραπάνω ερωτήματα αποτελούν το καθιερωμένο μοντέλο(Standard Model).
Το καθιερωμένο μοντέλο είναι μία απλή και κατανοητή θεωρία που εξηγεί τις εκατοντάδες των σωματιδίων  και τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις τους  χρησιμοποιώντας μόνο:

·         6 κουάρκ μαζί με τα 6 αντικουάρκ
·         6 λεπτόνια(μιόνιο,ταυ ,ηλεκτρόνιο και τα 3 νετρίνα τους),φυσικά κι άλλα 6 αντισωματίδια
·         Τα σωματίδια φορείς των δυνάμεων ,όπως το φωτόνιο,τα δυο μποζόνια W και Z και τα γλουόνια.
Από τα παραπάνω δομικά συστατικά της ύλη για να συγκροτηθούν πιο σύνθετα σωματίδια απαιτούνται δυνάμεις ,καλύτερα αλληλεπιδράσεις .
Σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο υπάρχουν οι εξής αλληλεπιδράσεις
·         Οι ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις με φορείς  τα χωρίς μάζα  μποζόνια που τα λένε γλουόνια.
·         Οι ασθενείς πυρηνικές αλληλεπιδράσεις  με φορείς τα δυο μποζόνια W και Z που έχουν μάζα.
·         Οι ηλεκρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις με φορείς τα φωτόνια.
Το καθιερωμένο μοντέλο είναι ο θρίαμβος της σωματιδιακής φυσικής της δεκαετίας του 1970.
Μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του καθιερωμένου μοντέλου είναι ότι δεν περιλαμβάνει τη βαρυτική δύναμη που κυριαρχεί στο σύμπαν και είναι η αιτία δημιουργίας των μεγάλων συγκεντρώσεων ύλης όπως οι πλανήτες ,ο ήλιος ,οι γαλαξίες και εξηγεί και τις κινήσεις αυτών των δομών.
   Ένα άλλο πρόβλημα τις θεωρίας είναι ότι ενώ όλες οι θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις έχουν παρόμοια δομή γιατί μόνο τα μποζόνια W και Ζ των ασθενών αλληλεπιδράσεων έχουν μάζα?
Σωματίδιο Ηiggs
Το σωμάτιο Higgs προτάθηκε(το αποκάλεσαν «σωµατίδιο του Θεού»), πριν 50 χρόνια και έχει ένα ρόλο κλειδί στο Καθιερωμένο μοντέλο, δεδομένου ότι ο ρόλος του είναι να προσφέρει ερμηνεία σε ένα από  τα θεμελιώδη αναπάντητα ερωτήματα της Φυσικής μέχρι σήμερα,δηλαδή την προέλευση της μάζας όλων των άλλων στοιχειωδών σωματιδίων και ιδιαίτερα τη διαφορά ανάμεσα στο χωρίς μάζα φωτόνιο και στα βαριά μποζόνια W και Z που ευθύνονται για την ασθενή αλληλεπίδραση.Θεωρητικά  είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη της ύλης, που χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε ούτε βαρύτητα ούτε Σύµπαν.
Το μποζόνιο Higgs δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη,πιστεύουμε όμως ότι η μάζα του είναι μικρότερη από 1 ΤeV.
Για να βρεθεί το μποζόνιο Higgs απαιτείται να συγκρουσθούν δυο κουάρκ με κινητική ενέργεια τουλάχιστον 1 ΤeV.
Στον Ευρωπαικό Οργανισμό Πυρηνικής Ενέργειας (CERN)με τη βοήθεια του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων(LHC) γίνεται προσπάθεια ανίχνευσης του σωματιδίου Higgs.
Οι επιστήµονες θέτουν σε σύγκρουση δέσµες πρωτονίων για να δηµιουργήσουν συνθήκες αντίστοιχες µε τη μεγάλη έκρηξη( Big Bang)που δημιούργησε το σύμπαν.

Τα πρωτόνια βρίσκονται στους πυρήνες των ατόµων που είναι βασικές µονάδες της ύλης. Αποτελούνται από  τρία κουάρκ που συγκρατούνται από γλουόνια.
∆έσµες πρωτονίων επιταχύνονται µε το 99,9999991% της ταχύτητας του φωτός. Τα κουάρκ και τα γλουόνια µέσα στα πρωτόνια συγκρούονται και εκρήγνυνται µε ενέργεια ικανή για να δηµιουργήσουν τα µποζόνια Higgs.
Το σωµατίδιο Higgs  έχει 100-200 φορές τη µάζα ενός πρωτονίου και θα «ζήσει» λιγότερο από ένα εκατοµµυριοστό του δισεκατοµµυριοστού του δισεκατοµµυριοστού του δευτερολέπτου προτού διασκεδαστεί σε μια δέσμη άλλων σωµατιδίων.
Στις 13 Δεκεμβρίου 2011 τα πειράματα ATLAS  και CMS που κάνουν δυο ανεξάρτητες ομάδες  στο CERN ανακοίνωσαν την τρέχουσα κατάσταση της έρευνάς τους για το σωματίδιο Higgs. Τα αποτελέσματα που παρουσιάστηκαν βασίζονται στην ανάλυση σημαντικά μεγαλύτερου πλήθος δεδομένων από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν για τις παρουσιάσεις στα καλοκαιρινά συνέδρια του 2011. Ακριβώς αυτό το πλήθος των δεδομένων επιτρέπει μια σαφή πρόοδο στην έρευνα για το Higgs αλλά δεν είναι αρκετό για μια ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα ύπαρξης του Higgs. Το κυρίαρχο αποτέλεσμα είναι ότι η μάζα του σωματιδίου Higgs (που προτείνεται από το Καθιερωμένο Πρότυπο), αν βέβαια υπάρχει το σωματίδιο, θα βρίσκεται στην περιοχή των 116-130 GeV (γίγα-ηλεκτρονβόλτ) κατά το πείραμα ATLAS και στην περιοχή των 115-127 GeV για το πείραμα CMS. Σοβαρές ενδείξεις παρουσίας του σωματιδίου βρίσκουν και τα δύο πειράματα στις αναφερόμενες περιοχές, αλλά όχι αρκετές ώστε να δικαιολογούν την ανακάλυψή του.
Στους επόμενους μήνες, και τα δύο πειράματα θα τελειοποιήσουν την ανάλυσή τους για τις σχετικές παρουσιάσεις στα χειμερινά συνέδρια του Μαρτίου. Παρ’ όλα αυτά, μια σαφής απάντηση για την παρουσία ή όχι του Higgs απαιτεί περισσότερα δεδομένα και θα πρέπει να την περιμένουμε πιθανά αργότερα μέσα στο 2012.


Peter Higgs Άγγλος θεωρητικός Φυσικός πρότεινε το σωματίδιο Ηiggs το 1964.


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ


Η περίοδος 1941-42 για την κατεχόμενη Ελλάδα ήταν τραγική. Χωρίς τρόφιμα και με το σύνολο των πρώτων υλών της να το αρπάζει ο κατακτητής χωρίς να πληρώνει, το οικονομικό και νομισματικό σύστημα της χώρας θα καταρρεύσει.   Το χρήμα άρχισε να χάνει αξία του και ο πληθωρισμός ανέβαινε συνέχεια. Για να ικανοποιηθούν  οι αυξημένες  ανάγκες σε χρήμα τόσο για τις καταβολές που ζητούσαν οι αρχές κατοχής, όσο και για τις ανάγκες του δημοσίου, η τράπεζα της Ελλάδας αναγκάσθηκε να τυπώνει συνέχεια χρήματα.    Λόγω  του αυξημένου πληθωρισμού  συνεχώς θα τίθενται σε κυκλοφορία νέες εκδόσεις, με υψηλότερες ονομαστικές αξίες.    Η κορύφωση ήρθε με τα δύο τελευταία κατοχικά νομίσματα  των 10 και 100 δισεκατομμυρίων δραχμών που τυπώθηκαν τον Οκτώβριο του1944, λίγες μόνο μέρες μετά την απελευθέρωση.
   Μέσα σ’ αυτό το νομισματικό χάος στη διάρκεια της κατοχής ,το χρήμα έχασε όπως είναι φυσικό την αξία του. 
Νοέμβριος 1944: 1 λίρα = 71 τρισεκατομμύρια δραχμές

Ένα παράξενο αντάρτικο χαρτονόμισμα κυκλοφόρησε το 1944 από την  ("Κυβέρνηση του Βουνού") και δεν είχε βάση την παντελώς αναξιόπιστη τότε δραχμή, αλλά την οκά σιταριού. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε αυτό το χαρτονόμισμα που στην ουσία επρόκειτο για ομολογία, και μάλιστα άτοκη, για να προμηθευτεί τα αναγκαία για το αντάρτικο από τους χωρικούς, υποσχόμενο την εξόφληση του χρέους μετά την απελευθέρωση. Το ΕΑΜ όμως ηττήθηκε κι έτσι έμειναν για πάντα ανεξόφλητα. Λέγεται ότι κάποιοι αφελείς χωρικοί ελπίζοντας να βρουν το δίκιο τους προσκόμισαν αυτά τα χαρτονομίσματα στις τράπεζες απαιτώντας μάλιστα την εξόφλησή τους, αλλά αντί χρημάτων εισέπραξαν κατηγορίες ως συνεργάτες των ανταρτών.

   













Τα χρήματα είναι οικογενειακό κειμήλιο 

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Στη εργασία του πάνω στη φιλοσοφία της επιστήμης, ο Karl Popper πρότεινε ότι "αυτό που διακρίνει την επιστήμη είναι πως οι υποθέσεις της μπορούν να διαψευστούν". Αυτό είναι γνωστό ως κριτήριο διαχωρισμού του επιστημονικού από το μη επιστημονικό, και έχει μεγάλη επίδραση στη ιδέα του τι κάνουν οι Φυσικοί. Σε ένα εργαστήριο, ακούει κάποιος σε συζητήσεις στους διαδρόμους: «Είναι αυτό διαψεύσιμο?». Ενώ μια μη επιστημονική θεωρία δεν έχει τη δυνατότητα να διαψευστεί. Για τον Karl Popper, η επαληθευσιμότητα μιας πρότασης δεν είναι ασφαλές κριτήριο για την ισχύ μιας θεωρίας. Μια εμπειρική παρατήρηση μπορεί να επαληθεύει μια θεωρητική πρόταση, ο έλεγχος διάψευσης της είναι το ασφαλές κριτήριο για την ισχύ της. Οσο περισσότερο αντέχει στη διάψευση, τόσο περισσότερο προσεγγίζει την αλήθεια. Παράδειγμα θεωρίας που αντέχει στη διάψευση είναι η θεωρία της σχετικότητας
Μια ρωγμή στη ισχύ της πρότασης της θεωρίας της σχετικότητας ότι η ταχύτητα του φωτός είναι η μέγιστη ταχύτητα στη φύση, δημιουργήθηκε με την πρόσφατη πειραματική υποψία ότι τα νετρίνα έχουν ταχύτητα μεγαλύτερη από τη ταχύτητα του φωτός. Μια μεταφυσική πρόταση σύμφωνα με το κριτήριο της διαψευσιμότητας του Popper δεν είναι επιστημονική, διότι δεν υπάρχει δυνατότητα ελέγχου και διάψευσης. Παράδειγμα η ύπαρξη της μετά θάνατον ζωής.
Η κοινότητα των φιλοσόφων έχει απορρίψει σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του Popper. Η κύρια κριτική είναι γνωστή ως Duhem-Quine Thesis:Είναι αδύνατον να ελέγξουμε μια επιστημονική θεωρία μεμωνομένα ,διότι ο πειραματικός έλεγχος απαιτεί μια ή και περισσότερες υποθέσεις σαν υπόβαθρο.
Να δούμε πως αυτό εργάζεται ή δεν εργάζεται σε ένα παράδειγμα από τη κλασσική θεολογία.
Παρακάτω, έχουμε μια δήλωση από το πρόβλημα του κακού:

Είναι ο Θεός πρόθυμος να αποτρέψει το κακό, αλλά δεν μπορεί;
Τότε δεν είναι παντοδύναμος.
Είναι ικανός, αλλά δεν το επιθυμεί;
Τότε είναι κακόβουλος.
Είναι και ικανός και το επιθυμεί;
Τότε από πού προέρχεται το κακό;
Δεν είναι ικανός , ούτε πρόθυμος;
Τότε γιατί τον αποκαλούμε Θεό;

Η δήλωση του προβλήματος αποδίδεται στον Επίκουρο, ίσχυε πριν τον Χριστιανισμό. Με τα κριτήρια διαχωρισμού του Popper αυτό θα ήταν μια επιστημονική υπόθεση. Εάν αποδεχτούμε την υπόθεση ότι υπάρχει ένας παντοδύναμος και πανάγαθος Θεός, τότε υπάρχει η διαψεύσιμη πρόβλεψη ότι το κακό δεν υπάρχει. Σε πρώτη ματιά, μοιάζει η υπόθεση να έχει διαψευστεί και ο Θεός δεν μπορεί να είναι συγχρόνως παντοδύναμος και πανάγαθος. Αλλά η άποψη Duhem-Quine απορρίπτει αυτή τη διάψευση. Μια από τις πολλές τοποθετήσεις στο πρόβλημα του κακού προέρχεται από το Gottfried Leibniz (1646-1716). Αυτός είναι ο αντίπαλος του Newton σχετικά με την προτεραιότητα της ανακάλυψης από το λογισμό. Στην εποχή του δεν υπήρχε διαχωρισμός επιστήμης και θρησκείας.Στη φιλοσοφία, ο Leibniz είναι κυρίως γνωστός για την αισιοδοξία του, υποστήριξε ότι κατά τη στιγμή της δημιουργίας, ο Θεός είχε να επιλέξει από πολλούς δυνατούς κόσμους. Ο Θεός, με την απέραντη σοφία του, αναγκαστικά επέλεξε να δημιουργήσει το καλύτερο όλων των δυνατών κόσμων.
Ο Leibniz, δήλωσε ότι οι άνθρωποι έχουν δει μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του συνόλου της ύπαρξης. Στη θεολογία του,oι ψυχές υπάρχουν για πάντα και έτσι θα ήταν πρόωρο να κρίνουμε αν αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος, δεδομένου ότι έχουμε δει ένα τόσο μικρό ποσοστό του. Επικεντρώθηκε στην ερώτηση «το κακό από πού προέρχεται?" που είναι μία από τις υποθέσεις υπόβαθρο και όχι στις βασικές υποθέσεις της παντοδυναμίας και παναγαθότητας του Θεού. Σύμφωνα με τον Leibniz, ο λόγος που δεν καταλαβαίνουμε, από πού προέρχεται το κακό οφείλεται στην περιορισμένη γνώση και κατανόηση μας. Μόλις έχουμε μια καλύτερη κατανόηση, κατά πάσα πιθανότητα στη μετά θάνατον ζωή, θα δούμε από πού προέρχεται το κακό, ή την εμφάνιση του κακού. Σε αυτή τη προσέγγιση χρησιμοποιείται η άποψη Duhem-Quine για να απορρίψει τη διάψευση.Αν γίνει δεκτό το επιχείρημα του,τότε αποφεύγεται η διαψευσιμότητα της πρότασης.
Ενώ η αρχική πρόταση συναντα το κριτήριο διαχωρισμού της επιστήμης του Popper ,ο Leibniz έχει αφαιρέσει κάθε δυνατότητα διάψευσης .Όποιο αποτέλεσμα θα συνάδει με τη περιορισμένη αντίληψη μας για τον κόσμο και το πρόβλημα του κακού έχει αφαιρεθεί από την επιστήμη στη σφαίρα της θεολογίας και φιλοσοφίας. Εκεί ίσως που πρέπει να είναι.
Οι Φυσικοί ίσως σκεφτούν ότι αυτό είναι πρόβλημα για τη Θεολογία.
Υπάρχουν προβλήματα και στη φυσική που παρατηρούμε ότι μπορεί να αποφευχθεί η διαψευσιμότητα , αλλά με τίμημα τη μετάβαση από την επιστήμη στη μεταφυσική.
   
Στην εικόνα ο Gottfried Wilhelm Leibniz,Γερμανός μαθηματικός και φιλόσοφος

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Thomas Kuhn : Η θεωρία των παραδειγμάτων(paradigm shift)





Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η θεωρία της σχετικότητας και η κβαντομηχανική, κλονίζουν τις μέχρι τότε παραδοχές της κλασικής φυσικής και ειδικότερα τις αντιλήψεις αναφορικά με την αιτιότητα και την προβλεψιμότητα των βασικών συστατικών της ύλης.
Ο κλονισμός των αιτιοκρατικών αντιλήψεων στη φυσική και τις θετικές επιστήμες διαχέεται και στις θεωρητικές επιστήμες και κυρίως στη φιλοσοφία. Οι επιστήμονες αρχίζουν να απομακρύνονται από το θετικιστικό μοντέλο, το οποίο συναρτά μια θεωρητική γενίκευση μόνο από το εμπειρικό της υπόβαθρο . Όλο και περισσότερο πείθονται ότι το νόημα και η επαληθευσιμότητα μιας θεωρητικής πρότασης δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα πρωτογενούς εμπειρικής έρευνας, και με την έννοια αυτή η επαγωγική μέθοδος τίθεται σε αμφισβήτηση. Αντίθετα, μπορεί να υπάρχουν παραδοχές, οι οποίες δεν μπορούν να συσχετισθούν με τα αισθητηριακά δεδομένα.
Το αίτημα για πλήρη ανατροπή των στερεοτύπων σε κάθε μορφή επιστημονικής σκέψης εκφράζουν οι θεωρίες του Thomas Kuhn στη δεκαετία του 1960. Ο Kuhn αντιλαμβάνεται την επιστήμη ως ιστορικό φαινόμενο, δηλαδή ως φαινόμενο άμεσα συναρτημένο με την κοινωνική – πολιτισμική πραγματικότητα και την ορίζει ως "συστηματική οργάνωση μιας πολιτισμικής δραστηριότητας με τα δικά της αξιολογικά πρότυπα, παιδευτικές προδιαγραφές και δεοντολογία διαπροσωπικών σχέσεων" . Η επιστήμη είναι τρόποι με τους οποίους η επιστημονική κοινότητα προσεγγίζει την πραγματικότητα, είναι παραδείγματα(paradigm), δηλαδή συμπλέγματα ερμηνευτικών προσεγγίσεων, τρόποι θέασης του κόσμου, τα οποία είναι διαποτισμένα από το πνεύμα της εποχής. Κάθε εποχή έχει μια συγκεκριμένη μορφή επιστήμης, εκείνη που είναι συμβατή με συγκεκριμένες κοσμοαντιλήψεις της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής και της συγκεκριμένης κοινωνίας ή κοινωνιών.
Ο Kuhn θεωρεί ότι κάθε επιστημονικό παράδειγμα είναι εξ ορισμού συντηρητικό, με την έννοια ότι "προσπαθεί να διατηρήσει τα γνωσιολογικά και θεσμικά πρότυπα που το χαρακτηρίζουν, ενσταλάζοντας τις ερμηνευτικές μεθόδους που το ευνοούν και εκπαιδεύοντας διανοητές και ερευνητές που θα προσανατολίσουν και στο μέλλον την εμπειρική μελέτη της φύσης προς προεπιλεγμένες κατευθύνσεις" . Ο νέος επιστήμονας αντιλαμβάνεται και αποδέχεται αυτές τις παραδοχές ωσάν να ήταν αυταπόδεικτες αλήθειες, οι οποίες -φυσικά- δεν πρέπει να αμφισβητηθούν.
Το ίδιο το παράδειγμα ως τρόπος θέασης της πραγματικότητας, έχει ως στόχο – όπως και κάθε φυσικό ον – την αυτοσυντήρησή του. Απαραίτητη προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι να δοθεί αυτός ο τρόπος θέασης ως αληθής και να επιτευχθεί ευρύτερη πολιτιστική συναίνεση, ώστε αυτό το πολιτιστικό μόρφωμα να μην ανατραπεί. Η συναίνεση αυτή κρυσταλλώνεται και στο πλαίσιο της επιστημονικής κοινότητας. Ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής και διάδοσης της γνώσης (πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια) φροντίζει να διαχειριστεί αυτό το συγκεκριμένο πολιτιστικό μόρφωμα με τα πλέον προηγμένα λογικά και πειραματικά μέσα και να το εδραιώσει. Ο Kuhn θεωρεί πως στο πλαίσιο αυτό ό,τι κάθε φορά επικυρώνεται και διαδίδεται ως αλήθεια εξαρτάται από τους κατόχους της κοινωνικής εξουσίας (με την ευρύτερη έννοια), μέρος της οποίας αποτελούν και οι διευθύνοντες των εκπαιδευτικών οργανισμών και θεσμών 
Αυτή η κατάσταση αντιστοιχεί κατά τον Kuhn σε μια περίοδο επιστημονικού εφησυχασμού, την οποία αποκαλεί "κανονική επιστήμη". Πρόκειται για περίοδο όπου οι επιστήμονες προσπαθούν να επιβεβαιώσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τις βασικές παραδοχές του παραδείγματος και σημειώνεται σημαντική ανέλιξη των φυσικών γνώσεων. Σε αυτή τους την προσπάθεια οι επιστήμονες προσκρούουν σε καταστάσεις, τις οποίες το παράδειγμα δεν είχε προβλέψει. Τα ερευνητικά δηλαδή δεδομένα έρχονται σε αντίφαση με τις προσδοκίες του θεωρητικού μοντέλου. Στις περιπτώσεις αυτές δημιουργείται "ουσιώδης ένταση" στην επιστημονική δραστηριότητα και φέρνει την επιστημονική σκέψη σε αντίθεση με αιώνιες πίστεις και παραδοχές, οι οποίες αποτελούν τροχοπέδη για μια νέα σύλληψη της πραγματικότητας.
Η αντίφαση αυτή δεν οδηγεί αυτομάτως σε αμφισβήτηση του κατεστημένου παραδείγματος, αλλά γίνεται αντιληπτή περισσότερο ως μια προσωρινή αντιξοότητα, η οποία θα αντιμετωπισθεί στο άμεσο μέλλον. Όμως η συσσώρευση με τον καιρό αρκετών τέτοιων περιπτώσεων οδηγεί στη δημιουργία ενός κλίματος δυσπιστίας και αμφισβήτησης βασικών πτυχών του παραδείγματος και όλο και περισσότεροι επιστήμονες τολμούν να λειτουργήσουν εκτός των ορίων του παραδείγματος και να χρησιμοποιήσουν ανατρεπτικές υποθέσεις και μεθοδολογικά εργαλεία. Στη φάση αυτή πρόκειται για κρίση της κανονικής επιστήμης.
Κατά τον Kuhn, η κρίση αυτή μπορεί να παραλληλιστεί με πολιτική κρίση, η οποία προηγείται της ανατροπής πολιτικών-κοινωνικών συστημάτων. Στην ανατροπή του πολιτικού κοινωνικού συστήματος απαραίτητη είναι η γενική κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή ως συνέπεια αμφισβήτησης βασικών στοιχείων του συστήματος, καθώς και μια εναλλακτική πρόταση μαζί με μια νέα ηγετική ομάδα που θα αναλάβει την εφαρμογή αυτής της νέας πρότασης.
Στην επιστήμη -κατά όμοιο τρόπο – δύο είναι οι προϋποθέσεις για να ανατραπεί το παλιό παράδειγμα : α) να υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ερευνητικών δεδομένων που αμφισβητεί τον πυρήνα αυτού του παραδείγματος και κάνει ανέφικτη την επιστροφή σε αυτό, και β) να έχει ήδη διατυπωθεί ένα εναλλακτικό παράδειγμα και να υπάρχει διαθέσιμη μια μάζα νέων ερευνητών που θα διεκδικούν την εξουσία στην επιστημονική κοινότητα.
Όμως η συμβατική επιστήμη δεν παραδίδεται αμαχητί, με συνέπεια να δημιουργούνται μέσα στην επιστημονική κοινότητα αντίπαλα στρατόπεδα, των οποίων η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Πρόκειται για τον πόλεμο των παραδειγμάτων, ο οποίος λήγει με την επικράτηση εκείνου, το οποίο σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή μπορεί να προσφέρει εξηγήσεις για τα φαινόμενα πιο ριζοσπαστικές και περιεκτικές από εκείνες των αντιπάλων του.
Τέτοιες καταστάσεις ανατροπής των ιδεών μας για τον κόσμο θα μπορούσαν κατά τον Kuhn να αποτελούν "επαναστάσεις". Μετά από μια νικηφόρα επανάσταση, το νέο παράδειγμα οργανώνεται και αυτό όπως και το απερχόμενο ως σύστημα εξουσίας και συμπεριφέρεται με όμοιο τρόπο με τελικό στόχο την εδραίωσή του. Όμως η "ουσιώδης ένταση" υποβόσκει στην καρδιά του επιστημονικού γίγνεσθαι προετοιμάζοντας την επόμενη επανάσταση. Μετά από μια επιστημονική επανάσταση αλλάζουν τα ίδια τα δεδομένα και οι επιστήμονες είναι σαν να δουλεύουν σε έναν νέο κόσμο 


Ο Thomas Kuhn (1922-1996) εισήγαγε τον όρο paradigm shift (αλλαγή παραδείγματος) .Paradigm είναι μια επιστημονική θεωρία.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ


Κατ’ αρχήν ένας ορισμός: ιδεολογία είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένα άτομο τον κόσμο που ζει. Η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή η ιδεολογία που πλειοψηφεί, είναι μια κατασκευή, δεν φυτρώνει στα μυαλά των ανθρώπων από μόνη της. Μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, των ΜΜΕ, μορφών μαζικής κουλτούρας όπως ο κινηματογράφος κ.λπ., η πλειοψηφία των ατόμων αποκτούν μια ορισμένη πεποίθηση για το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Η πεποίθηση αυτή αντιστοιχεί στα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων. Δηλαδή η κυρίαρχη ιδεολογία έρχεται να επιβεβαιώσει στα μυαλά των ανθρώπων ως «αυτονόητες αλήθειες» τις προϋποθέσεις της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης.
Όπως γράφουν οι Μαρξ και Ένγκελς:
«Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Με άλλα λόγια, η τάξη που είναι κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας, είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη. Η τάξη που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει ταυτόχρονα τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, μιλώντας γενικά, οι ιδέες αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σ’ αυτά. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχίας της».

H γυναικεία πολιτοφυλακή στη σημερινή Κίνα προστάτης της κυρίαρχης Ιδεολογίας και του λαού της Κίνας.
Πληθυσμός Ηνωμένων Πολιτειών 298. 444.215
Γυναικείος Κινεζικός Στρατός    324.701.244

ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Φωνή εκφωνητή.

""""""Πόσο πιστές στο καθήκον  είναι οι θυγατέρες του Κινεζικού λαού απαρνιούνται τη μόδα για χάρη της στολής .
Αυτή η στολή που δημιουργήθηκε για τη γυναικεία πολιτοφυλακή είναι το λαμπρό φως της Παρέλασης.
Ανάμεσα στις παρελαύνουσες είναι δημόσιοι υπάλληλοι,επιχειρηματίες,φοιτητές ,νέες από κάθε κομμάτι της κοινωνίας.
Η  έντονη ενέργεια τους,είναι η βιτρίνα  του λαμπρού μεγαλείου της πολιτοφυλακής.
Με τα φλογερά τους νιάτα ,δείχνουν  την αγάπη τους και τη πίστη τους  στη πατρίδα.""""""""

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

karl Popper "κλειστή κοινωνία-ανοιχτή κοινωνία"



Ο Αυστριακός φιλόσοφος Κarl Popper (1902-1994)  εισήγαγε και καθιέρωσε με το βιβλίο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», τις έννοιες της ανοικτής και κλειστής κοινωνίας.
Ως το αρχέτυπο της «κλειστής κοινωνίας», κατά τον Πόπερ, ορίζεται η κοινότητα του γένους ή της φυλής, στην οποία τα πάντα ρυθμίζονται από τη θρησκεία, τις μαγικοθρησκευτικές απαγορεύσεις και όπου η εξουσία και η γενικότερη κοινωνική ζωή λειτουργεί με τέτοιους όρους, ώστε δεν υπάρχει η δυνατότητα ανάληψης πρωτοβουλιών από τα άτομα. Η κοινότητα-κοινωνία δηλαδή, λειτουργεί σχεδόν σαν βιολογικός οργανισμός, στον οποίο τα άτομα παίζουν το ρόλο των σωματικών μελών, όπου τα πάντα παραμένουν ομοιόμορφα, σταθερά και αναλλοίωτα και όπου δεν υπάρχει ούτε ατομική ελευθερία, ούτε δημιουργικότητα, ούτε δυνατότητα εξέλιξης προς ανώτερες κοινωνικές μορφές.Όλα τα δικτατορικά,ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν τα χαρακτηριστικά της «κλειστής» κοινωνίας.
Η «κλειστή» αυτή κοινωνία είναι από τη φύση της συντηρητική-αντιδραστική και η άσκηση της εξουσίας σε αυτήν είναι προσανατολισμένη ακριβώς στην κατάπνιξη οποιασδήποτε διάθεσης για αλλαγή. Η «κλειστή κοινωνία» ανατράπηκε δύο φορές στην ιστορία: στην ελληνική κλασική Αρχαιότητα, στην πόλη-κράτος της Αθήνας του 5ου αιώνα π. Χ. και στους νεότερους χρόνους, μετά την Αναγέννηση, με την ανάπτυξη των ελεύθερων κοινωνικών σχέσεων, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας. Και στις δύο ιστορικές περιπτώσεις, σημαντικό ρόλο για την εμφάνιση της νέας «ανοιχτής κοινωνίας» έπαιξε η ανάπτυξη του εμπορίου και της επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς, των τεχνικών εφευρέσεων και της επιστήμης, της κοσμικής (=μη θρησκευτικής) σκέψης και της πολιτικής.
Εξ αντιδιαστολής, ως «ανοιχτή» νοείται η κοινωνία, στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα δικαιούνται και συχνά είναι υποχρεωμένα να λαμβάνουν προσωπικές αποφάσεις για όλα τα ζητήματα. Η εμφάνιση της «ανοιχτής κοινωνίας», κατά τον Πόπερ, αποτελεί μια τεράστια επανάσταση στον τρόπο δόμησης της κοινωνικής ζωής και δραστηριότητας, η οποία βέβαια συναντά την αντίδραση των «κλειστών κοινωνιών» που προϋπάρχουν και στηρίζονται από δύο κατηγορίες ανθρώπων, ανασφαλείς και ιδιοτελείς. Ετσι η εμφάνιση της ανοιχτής κοινωνίας της κλασικής αρχαίας Αθήνας προκάλεσε την αντίδραση των κλειστών (ολιγαρχικών) κοινωνιών της ελληνικής Αρχαιότητας, επικεφαλής των οποίων τέθηκε η Σπάρτη.’
Εχθροί της "ανοιχτής κοινωνίας" είναι ακριβώς οι εχθροί της προόδου, οι κάθε λογής γραφειοκράτες που θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία τα κεκτημένα τους αλλά και η πατερναλιστική - ισοπεδωτική αντίληψη της κοινωνίας που εξουδετερώνει κάθε καινοτόμο προσπάθεια.
Ο αυστριακός φιλόσοφος, επιτίθεται στις φιλοσοφίες και ιδεολογίες που αναπαράγουν μοντέλα κλειστής κοινωνίας ή που προσπαθούν να ξεπεράσουν τις εναλλακτικές λύσεις μια αλλαγής με το να θεωρούν την ίδια την αλλαγή σαν μια προκαθορισμένη πορεία την οποία χρειάζεται μονάχα να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε. Αλλά δεν υπάρχει κανένας νόμος που να προκαθορίζει μια αλλαγή επομένως και την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας που επηρεάζεται από την εξέλιξη της ανθρώπινης γνώστης.
Δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε σήμερα τι θα γνωρίζουμε αύριο. Έτσι δεν μπορούμε σήμερα να προβλέψουμε τη μέλλουσα πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτές είναι οι απόψεις του Popper που από το 1919 είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πυρήνας του Μαρξισμού περιέχει έναν ισχυρισμό ότι ανακάλυψε το νόμο που καθορίζει την πορεία της ιστορίας και της ηθικής προσταγής: "Βοήθησε τον ερχομό του αναπόφευκτου".
Ο οπαδός του Μαρξισμού πιστεύοντας ότι η κατάρρευση του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτη, αφιερώνει τις δυνάμεις του στο να διευκολύνει την πορεία της κατάρρευσης αντί να εργασθεί για να διορθώσει συγκεκριμένα και θεραπεύσιμα δεινά μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια.
Το επιχείρημα της στάσης αυτής είναι ότι μόνο στην περίπτωση που καταρρεύσει ο καπιταλισμός και παραχωρήσει τη θέση του σ' ένα υψηλότερο σχήμα κοινωνικής οργάνωσης είναι δυνατό να αντιμετωπισθούν τα κοινωνικά προβλήματα. Ο Popper χαρακτηρίζει τη στάση αυτή, "στάση του ουτοπικού κοινωνικού μετασχηματισμού".
Η δικαιολόγηση της στάσης αυτής παρέχεται από την ιστορική πίστη ότι μπορεί κανείς να γνωρίζει εκ των προτέρων ένα ιδανικό μοντέλο κοινωνίας μέσα στο οποίο τα προβλήματα θα βρουν οριστικές λύσεις.
Αυτό όμως είναι λάθος, όχι μόνο γιατί στην πραγματικότητα ποτέ κανείς δεν κατέχει μια τέτοια γνώση, αλλά γιατί κάθε ανθρώπινη πράξη ακολουθείται από απρόβλεπτες συνέπειες. Η συνείδηση της ανθρώπινης σφαλερότητας, της σημασίας των απρόβλεπτων συνεπειών και της ποικιλίας των ανθρώπινων τάσεων, βρίσκεται στο κέντρο της φιλελεύθερης θεωρίας του Popper. Ο ίδιος γράφει: "Αν θα μπορούσε να υπάρχει σοσιαλισμός συνδυασμένος με την ατομική ελευθερία θα ήμουν ακόμη σοσιαλιστής. Τίποτα δεν είναι ωραιότερο από το να ζει κανείς ελεύθερα μέσα σε μια κοινωνία ισότητας. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβω ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα ωραίο όνειρο. Η ελευθερία είναι πιο σημαντική από την ισότητα και η προσπάθεια για την πραγματοποίηση της ισότητας βάζει σε κίνδυνο την ελευθερία. Αν χαθεί η ελευθερία δεν θα υπάρχει ισότητα ούτε ανάμεσα στους ανελεύθερους".

Εξίσου τον απασχολεί και ο ρόλος του κράτους. Οι κρατικοί θεσμοί, κατ' αυτόν, υπάρχουν για την προστασία της ατομικής ελευθερίας και επειδή κάθε εξουσία είναι επικίνδυνη, ο κρατικός παρεμβατισμός στην κοινωνική και την οικονομική ζωή θα 'πρεπε να περιοριστεί ως εκεί που είναι πραγματικά αναγκαίο για την προστασία της ελευθερίας.
Ακόμα και όταν η εξουσία βρίσκεται στα πιο καλοπροαίρετα χέρια, ο μεγάλος φιλόσοφος παραμένει καχύποπτος και προτείνει θεσμούς που θα ελαχιστοποιήσουν την αυθαιρεσία των κυβερνώντων.
Η ελευθερία γι' αυτόν είναι ελευθερία κριτικής και ελευθερία από ψυχολογικούς και ιδεολογικούς καταναγκασμούς. Πάντως επιμένει ότι όποιες κι αν είναι οι ελπίδες μας δεν πρέπει να εφησυχάζουμε αλλά να είμαστε πάντοτε έτοιμοι να βελτιώσουμε τους θεσμούς που έχουμε αναπτύξει. Τέλος, πρέπει να αποφεύγουμε να γινόμαστε θύματα της αυταπάτης για την τελειοποίηση ανθρώπων ή θεσμών.
Γιατί ο μύθος της τέλειας κρίσης είναι η δικαιολογία για την καταπίεση της κριτικής. Η μονολιθική αναζήτηση της τέλειας κοινωνίας όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι αυτός που τη συνέλαβε με τη φαντασία του, είναι η κλασική δικαιολογία του εγκλήματος, του βιασμού δηλαδή της ατομικής ελευθερίας και της καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Τα πειράματα κάποιων νοσηρών εγκεφάλων στον αιώνα μας με στόχο την ιδανική κοινωνία, οδηγήθηκαν σε οικτρή αποτυχία με κόστος πολλές ανθρώπινες ζωές. Η θεωρία του Popper απλά επιβεβαιώθηκε χωρίς καν να μπει στον κόπο να προβλέψει τα γεγονότα.


Πηγή:      Καρλ Πόππερ, "Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της", εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1980.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

XAΡΑΜΑΤΑ

Mελέτη της Ανατολής του Ηλίου και της αλλαγής  που προκαλεί στο τοπίο  ένα Φθινοπωρινό πρωινό.
Καθοριστικός παράγοντας στη μορφή του τοπίου η νέφωση,η υγρασία και το φως.
Το κυπαρίσσι στην εικόνα φαινομενικά σταθερό ,ο ήλιος κάνει τη τροχιά του.Τα φαινόμενα απατούν .
 
     ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΖΕΙ  7.10 πμ

      7.15 πμ
   
     7.35 πμ

    7.36πμ
   
    7.37 πμ
 
    ΧΛΩΜΟΣ 7.38πμ
 
    ΚΡΥΦΤΗΚΕ  7.40

 7.42 πμ












                                   
 


 










             7.50




Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Αγναντεύοντας πάνω από την ομίχλη ή καταχνιά ή πούσι ή κατσιφάρα από πλαγιά του Αφροδίσιου όρους στα 850 μέτρα.

1.


2.


3.


4.


5..





Η φωτογράφιση έγινε από αυτή τη πλαγιά .




6.    Tο ίδιο τοπίο φωτογραφήθηκε  καλοκαίρι από την ίδια θέση στις 29/08/2010.



Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

ΑΓΡΙΟΧΟΙΡΟΣ



 O Αγριόχοιρος ή αγριογούρουνο Στην Ελλάδα υπήρχε σχεδόν παντού από χιλιάδες χρόνια, ενώ σήμερα υπάρχει στη Βόρεια Ελλάδα. Έχει επίσης επανεισαχεί από τις Κυνηγετικές Οργανώσεις στα βουνά της Πελοποννήσου.
To Σάββατο 8/10  το πρωί βρέθηκα στη Βόρεια Αρκαδία κοντά στο χωριό  Ξηροκαρύταινα στην Ανατολική πλευρά του Αφροδίσιου όρους στα 850 μέτρα.
Στη περιοχή γινόταν πόλεμος, ο επικηρυγμένος εχθρός ο αγριόχοιρος.
Στη φωτο κείτεται νεκρό το θύμα .
Τα σκυλιά κυνήγησαν το αγριογούρουνο σε ένα ξέφωτο όπου έφαγε τη  βολή.Αν δεν πεθάνει αμέσως περικυκλώνεται από τα σκυλιά ,χάνει αίμα και πέφτει νεκρό ,στη συνέχεια το δένουν από το ρύγχος και το μεταφέρουν σέρνοντας το στο δρόμο.


Η περιοχή είναι δύσβατη διότι καλύπτεται από πουρνάρια.Σε όλο τον ορεινό όγκο υπάρχουν αγριογούρουνα που ζουν σε ομάδες που αποτελείται από τη μητέρα και τα μικρά της, συχνά συνενώνονται και γίνονται κοπάδια . Τρέφεται κυρίως με βελανίδια, κάστανα,  ρίζες και βολβούς τα οποία βγάζει σκάβοντας το έδαφος, με μανιτάρια, σκουλήκια, σαλιγκάρια , ερπετά, τρωκτικά, αυγά πτηνών.Το Σεπτέμβριο αρχίζει η κυνηγετική περίοδος .Το κυνήγι του αγριογούρουνου γίνεται με ομάδες 5-6 ατόμων με τη βοήθεια κυνηγόσκυλων.
     Η αγέλη βρίσκεται συνήθως κοντά σε  πηγή νερού όπου οι κυνηγοί με τη βοήθεια των σκυλιών ακολουθούν τα αχνάρια της . Ο αγριόχοιρος λατρεύει τα λασπόλουτρα, τα οποία τον απαλλάσσουν από τα παράσιτα, αυτό είναι που τον κάνει ευάλωτο στους εχθρούς του.
Στη φωτογραφία ο βιότοπος του αγριόχοιρου.
 Ο μόνος ανταγωνιστής του αγριόχοιρου είναι ο λύκος,τα τσακάλια και η αλεπού που επιτίθεται συνήθως στα μικρά.Στην Αρκαδία έχουν εξαφανιστεί οι λύκοι άρα ο μόνος θηρευτής είναι ο άνθρωπος .Σε περιοχές όπως ο Ταΰγετος έχει αναπτυχθεί ο πληθυσμός τους και καταστρέφουν καλλιέργειες πατάτας καλαμποκιού και μπαντζαριών.
Η παρέμβαση του ανθρώπου στην φύση μέσω του κυνηγιού πρέπει να είναι τέτοια ώστε να υπάρχει ισορροπία  στο πληθυσμό των αγριόχοιρων .
          







               












Ο πίνακας είναι "το Κυνήγι του Αγριόχοιρου της Καληδωνίας" του Φλαμανδού ζωγράφου Ρούμπενς που πρόσφατα απασχόλησε τη δημοσιότητα.Το έργο εκλάπη από Μουσείο του Βελγίου το 2001 και βρέθηκε στη κατοχή δύο Ελλήνων .

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

TΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

  Πολλά μυαλά, μεγάλα, μέτρια, και μικρά, έχουν παρατηρήσει και μελετήσει από αμνημονεύτων χρόνων τη φύση του σύμπαντος. Όλοι αναζητούν το ίδιο πράγμα: απάντηση για ερωτήματα που έχουν σχέση με τη ζωή,τη δημιουργία του σύμπαντος, και για κάθε τι. Φυσικά είναι άνθρωποι, και δεν έχουν στη πράξη τα κριτήρια για να αποφασίσουν ποια είναι η σωστή απάντηση, έτσι κατέληξαν σε μια συλλογή από αντιφατικές απαντήσεις, όπως:
1. Υλισμός(metirialism): Η ιδέα είναι ότι αυτό που βλέπετε αυτό υπάρχει. Δεν υπάρχει κάποια οντότητα που βρίσκεται πίσω από την κουρτίνα και χειρίζεται τα πράγματα. Κατά την άποψη αυτή, το μυαλό η συνείδηση ​​πηγάζει από τον εγκεφαλικό υλικό.

2. Ιδεαλισμός(idealism): Σε μεγάλο βαθμό το αντίθετο του υλισμού. Εδώ ο νους είναι θεμελιώδης και τα υλικά αντικείμενα υπάρχουν μόνο στο μυαλό. Μόνο η συνείδησή μας έχει πραγματική υπόσταση και ότι ο υλικός κόσμος είναι μόνο προϊόν των αισθήσεων, των παραστάσεων μας και των αντιλήψεών μας.

3. Σολιψισμός (Solipsism):Εγωκεντρισμός,μια ακραία μορφή του ιδεαλισμού που λέει ότι το μόνο που υπάρχει είναι το μυαλό μου.Σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο εκτός από το υποκείμενο, τον άνθρωπο και τη συνείδησή του.Ο εξωτερικός κόσμος και άλλα μυαλά δεν μπορεί να γίνουν γνωστά,και μπορεί να μην υπάρχουν έξω από το μυαλό μου.

4. Ντεϊσμός(Deism) :Ουσιαστικά υλισμός με αποκοπή του ομφάλιου  λώρου από το δημιουργό.Ο Θεός ή οι Θεοί δημιούργησαν το σύμπαν και στη συνέχεια έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα για καφέ, και δεν παρεμβαίνει περαιτέρω στις υποθέσεις του. Κατά την άποψη αυτή, ο λόγος για τον οποίο ο Θεός δεν παρεμβαίνει στον κόσμο (πχ μέσω θαυμάτων) δεν είναι ότι αδιαφορεί, αλλά μάλλον ότι ο βέλτιστος δυνατός κόσμος έχει ήδη δημιουργηθεί και οι όποιες παρεμβάσεις δεν θα μπορούσαν να τον βελτιώσουν.

5. Θεϊσμός(Theism): Ο Θεός ή οι Θεοί δημιούργησαν το σύμπαν και εξακολουθεί να αλληλεπιδρά με τη δημιουργία του και να παρεμβαίνει όταν η ανθρώπινη ηλιθιότητα τείνει να καταστρέψει τα δημιουργήματα του. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των δυτικών θρησκειών - ελληνική, ρωμαϊκή, γερμανική, και οι θρησκείες μωσαϊκές.

6. Οργουελισμός (Orwellianism): Πραγματικότητα είναι αυτό που το Κόμμα λέει ότι είναι. Η ιδέα ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα πέρα ​​από αυτό που λέει το Κόμμα είναι μια δεισιδαιμονία ολέθρια. Αυτή είναι η ακραία περίπτωση της ιδεολογίας που καλύπτει όλες τις άλλες.

7. Βαθιές σκέψεις από το βιβλίο Οδηγίες για Πεζοπόρους προς το Γαλαξία από ένα  κωμωδιογράφο του BBC.Σύμφωνα με αυτόν , όπου αν δεν καταλαβαίνεις την απάντηση ,δεν ξέρεις ποιά είναι πραγματικά η ερώτηση.O οδηγός αυτός χρησιμεύει ως το "πρότυπο αποθήκευσης για όλες τις γνώσεις και τη σοφία" για πολλά μέρη του Γαλαξία.

 Τον αριθμό 7 μπορούμε να αγνοήσουμε , αν και το πραγματικό πρόβλημα είναι μάλλον ότι δεν καταλαβαίνουμε την ερώτηση.Ο Αριθμός 6 είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του τι μπορεί να συμβεί όταν επικρατούν οι ιδεολογίες. Για όλα τα υπόλοιπα, η επιστημονική μέθοδος, ως μέθοδος, είναι αγνωστικισμός,δηλαδή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε απόλυτη ή βέβαιη γνώση.
Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, η επιστημονική μέθοδος δεν προϋποθέτει υλισμό, ρεαλισμό, ή οποιοδήποτε άλλο-ισμό. Το μόνο που χρειάζεται για τη διεξαγωγή της επιστήμης είναι παρατηρήσεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή και δοκιμή μοντέλων. Είτε οι παρατηρήσεις είναι το αποτέλεσμα ενός υλικού κόσμου που προσπίπτει στο μυαλό μέσω των αισθήσεων, ή απλώς ψευδαισθήσεις του μυαλού, όπως στο σολιψισμό, δεν έχει καμία σημασία.Η σχέση μεταξύ των μοντέλων και της πραγματικότητας είναι διαφορετική για κάθε μία από τις επιλογές από το 1 μέχρι το 5 που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά η παρατήρηση δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ τους. Ανεξάρτητα του πόσο υλιστικό το σύμπαν μπορεί να φαίνεται, υπάρχει πάντα μια θέση για να κρύψει το Θεό? ακόμη κι αν ένα ον με τεράστια γνώση και δύναμη εμφανιστεί , δεν θα υπήρχε τρόπος για να αποδείξει ότι ήταν ο Θεός και όχι μόνο ένα ον από κάποιο ιδιαίτερα προηγμένο πολιτισμό.
Τα επιστημονικά μοντέλα δεν στηρίζονται μόνο στην παρατήρηση, αλλά και στην απλότητα. Συνδυάζοντας την παρατήρηση και την απλότητα, τα σημερινά μοντέλα της επιστήμης τείνουν έντονα προς τον υλισμό. Αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει την επόμενη φορά που η επιστήμη θα παραπαίει σε μια νέα κατεύθυνση. Πράγματι, ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτό έχει ήδη συμβεί με την κβαντική μηχανική. Η διαδικασία της μέτρησης στην κβαντική μηχανική έχει ληφθεί από ορισμένους, ίσως άστοχες ψυχές, ως ένδειξη ότι η συνείδηση ​​έχει ζωτικό ρόλο να διαδραματίσει, ως εκ τούτου, γέρνοντας την επιστήμη προς τον ιδεαλισμό. Η κβαντομηχανική και ο ιδεαλισμός ίσως δεν μπορεί να έχουν μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους, όσο η κλασική μηχανική και ο υλισμός.
  Ενώ η απλότητα είναι ένα ουσιαστικό συστατικό για την κατασκευή επιστημονικών μοντέλων , μπορεί από μόνη της να χρησιμοποιηθεί και σαν οδηγός για την πραγματικότητα; Ίσως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή όσο υποθέτουν τα μοντέλα μας (σημειώστε τη λέξη υποθέτουν) και ο κόσμος να μην είναι  13,6 δις χρόνων όπως προβλέπει το μοντέλο της μεγάλης έκρηξης. Η απουσία του Θεού ή Θεών σε επιστημονικά μοντέλα μας μπορεί να είναι μόνο ένα σύμπτωμα της αποτυχίας της υπόθεσης απλότητα. Το μυαλό του Θεού, αν υπάρχει, είναι αμέτρητο, έτσι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα σεβαστεί την απλότητα.
  Πώς τα μοντέλα της επιστήμης σχετίζονται με την απόλυτη πραγματικότητα; Αυτό είναι άγνωστο και δεν είναι βέβαιο αν μπορεί να γίνει γνωστό.Στην κλασική μηχανική, οι τροχιές των σωματιδίων σε χώρο των τριών διαστάσεων της Ευκλείδειας γεωμετρίας θεωρήθηκε ότι είναι πραγματικές. Η άποψη των σταθερών τροχιών καταστράφηκε από την κβαντομηχανική, ο δε Ευκλείδειος χώρος των τριών διαστάσεων αντικαταστάθηκε από το τετραδιάστατο χώρο από το θεωρητικό μοντέλο της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι κάθε σημερινό μοντέλο δεν θα υπονομευθεί εξίσου από τις μελλοντικές αλλαγές προτύπου. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, τα μοντέλα μας για το σύμπαν και τα συμβαίνοντα σε αυτό, μας δίνουν τη μόνη χρήσιμη γνώση που είναι διαθέσιμη για το πως λειτουργεί ο κόσμος.Ο Niels Bohr δήλωσε,        « Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι το έργο της Φυσικής είναι να μάθουμε πώς είναι η φύση. Τη Φυσική αφορά το τι μπορούμε να πούμε για τη φύση ». Όσο για την απόλυτη φύση της πραγματικότητας, θα βρούμε την απάντηση σε ένα τραγούδι της DeMent Iris «Let the mystery be » :

Κανείς δεν ξέρει 
και έτσι είναι όλα το ίδιο άγνωστα για μένα 
Νομίζω ότι θα αφήσουμε το μυστήριο να υπάρχει

πηγή:quantumdiaries.org